Odezwa Rektora AWSD (luty 2020)
Odezwa Rektora AWSD (październik/listopad 2019)
List Rektora AWSD (maj 2019)
Obietnica i ryzyko powołania
Bracia i Siostry w Chrystusie Zmartwychwstałym,
Przyjaciele Seminarium Duchownego w Białymstoku,
Jak co roku w okresie wielkanocnym przypada Tydzień modlitw o powołania. W tym czasie we wszystkich kościołach naszej Archidiecezji będziemy modlili się szczególnie w intencji Archidiecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku. Na utrzymanie tego Seminarium będzie zbierana taca. Dlatego też zarówno alumni jak i Księża Profesorowie zagoszczą we wszystkich parafiach Archidiecezji Białostockiej ażeby wspólnie się modlić w intencji powołań oraz dziękować za dary duchowe i materialne otrzymywane na rzecz naszej Alma Mater.
Seminarium jest czasem sześcioletniego wzrastania w formacji: ludzkiej, duchowej, intelektualnej, pastoralnej, misyjnej i wspólnotowej. Potrzeba nam kapłanów, którzy będą pełni szacunku i miłości wobec każdego człowieka. Potrzeba nam kapłanów o dobrym przygotowaniu filozoficznym i teologicznym. Potrzeba nam kapłanów naznaczonych osobistą więzią z Chrystusem, których cechuje miłość pasterska, postawa służby i radykalizm ewangeliczny. Potrzeba nam kapłanów, którzy będą dobrymi pasterzami powierzonych im wspólnot.
Należy przy tym pamiętać, że powołanie kapłańskie jest darem Bożym. Ten dar jest dany nie tylko konkretnej osobie, ale całemu Kościołowi. Cały Kościół ma ten dar chronić, cenić i miłować. Za dar ten jest więc przede wszystkim odpowiedzialny biskup diecezjalny, jako ojciec i przyjaciel swoich kapłanów, za dar ten są odpowiedzialne rodziny chrześcijańskie, za dar ten są odpowiedzialni kapłani a także każda konkretna parafia. Co więcej, wspólnota parafialna jest w szczególny sposób odpowiedzialna za powołania do życia kapłańskiego i zakonnego. To właśnie w parafii rodzą się powołania i są one świadectwem jej żywotności i związku z Kościołem lokalnym. Wszyscy w parafii, zarówno duszpasterze jak i świeccy winni troszczyć się o powołania poprzez modlitwę, poprzez tworzenie klimatu sprzyjającego budzeniu się powołań, poprzez bezpośrednią troskę o Seminarium Duchowne. Cieszy nas to, że w wielu parafiach naszej Archidiecezji są specjalne grupy Grona Przyjaciół, które w sposób szczególny modlą się w intencji powołań i w intencji naszego Seminarium Duchownego w Białymstoku.
Czego Bóg wymaga od kandydatów do kapłaństwa, kapłanów, jak i wszystkich wiernych? Czego oczekuje od nas? Głębokiej wiary, nie w tradycję i obrzędowość, ale w żywego, zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Wiary, potwierdzonej głęboką więzią duchową, naszą pobożnością połączoną ze świadectwem życia w miłości, z dobrymi uczynkami. Podstawowym zadaniem uczniów jest dawanie świadectwa o żyjącym Chrystusie.
Papież Franciszek w Orędziu na 56 Światowy Dzień Modlitw o powołania zastanawia się, w jaki sposób powołanie przez Jezusa Chrystusa czyni ludzi niosącymi obietnicę, a jednocześnie odważnymi, by podjąć ryzyko życia i posługi z Chrystusem i dla Niego. Dotyka dwóch aspektów – obietnicy i ryzyka – rozważając ewangeliczną scenę o powołaniu pierwszych uczniów nad jeziorem Galilejskim (Mk 1,16-20). Papież pisze: „Dwie pary braci – Szymon i Andrzej wraz z Jakubem i Janem – wykonują swoją codzienną pracę jako rybacy. W tym trudnym fachu nauczyli się praw natury, a niekiedy musieli rzucać im wyzwanie, gdy wiatry były przeciwne, a fale miotały łodziami. W pewne dni obfite połowy trzeba było opłacić ciężkim znojem, ale innym razem trud całej nocy nie wystarczył, aby napełnić sieci i utrudzeni oraz zawiedzeni wracali na brzeg”. Papież stwierdza: „takie są normalne warunki życia, w których każdy z nas mierzy się z pragnieniami niesionymi w sercu, angażuje się w działania, które, jak ufa, okażą się owocne, wyrusza na „morze” wielu możliwości, poszukując właściwego kursu, który mógłby spełnić jego pragnienie szczęścia. Czasami można nacieszyć się dobrym połowem ryb, innym razem trzeba jednak uzbroić się w odwagę, by zapanować nad łodzią miotaną falami lub zmierzyć się z frustracją, gdy okaże się, że sieci są puste” (Franciszek, Orędzie na 56 Dzień Modlitw o powołania).
W formacji seminaryjnej bardzo ważne jest, aby powołany zafascynował się spotkaniem z Jezusem na całe życie i aby dostrzegł moc obietnicy, która winna wypełnić całe jego życie. Seminarium ma sprzyjać zrozumieniu, że powołanie nie jest ingerencją Boga w wolność; nie jest nałożonym ciężarem na człowieka. Wręcz przeciwnie, „jest to inicjatywa pełna miłości, poprzez którą Bóg wychodzi na spotkanie powołanego i zaprasza do wejścia we wspaniały projekt, którego uczestnikiem pragnie uczynić powołanego, ukazując perspektywę szerszego morza i niezwykle obfitego połowu” (Franciszek, Orędzie na 56 Dzień Modlitw o powołania).
Angażować się z pasją, od pierwszej chwili powołania, wymaga odwagi przyjęcia tej obietnicy, by podjąć ryzyko wyboru. Papież podkreśla: „Pierwsi uczniowie, czując się powołanymi przez Niego do wzięcia udziału w większym marzeniu, „natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim” (Mk 1, 18). Oznacza to, że aby przyjąć powołanie, młody człowiek musi zaangażować się całym sobą i podjąć ryzyko zmierzenia się z bezprecedensowym wyzwaniem. Trzeba zostawić to wszystko, co chciałoby przywiązać do małej łódki, uniemożliwiając dokonanie definitywnego wyboru. Trzeba mieć tę śmiałość, która energicznie pobudzi do odkrycia planu, jaki ma Bóg względem naszego życia. W gruncie rzeczy, kiedy stajemy przed rozległym morzem powołania, nie możemy sobie pozwolić, aby naprawiać nasze sieci w łodzi, która daje nam bezpieczeństwo, ale musimy zaufać obietnicy Pana… Decyzja ta pociąga za sobą ryzyko pozostawienie wszystkiego, by podążać za Panem i całkowicie się Jemu poświęcić, aby stać się współpracownikami Jego dzieła” (Franciszek, Orędzie na 56 Dzień Modlitw o powołania).
Seminarium sprzyja rozeznaniu powołania i ukierunkowuje we właściwy sposób na jego rozwój poprzez codzienną Mszę św. celebrowaną w kaplicy seminaryjnej, modlitwę, rozważanie Słowa Bożego, adorację eucharystyczną i towarzyszenie duchowe. W formacji seminaryjnej bardzo ważną rolę odgrywa przygotowanie przyszłych kapłanów do posługi bliźniemu, do tego, by kapłani byli otwarci na potrzeby innych ludzi. Kapłan nie powinien być urzędnikiem lecz sługą. Nasi alumni co tydzień odwiedzają chorych i zanoszą im Komunię świętą, pomagają księżom kapelanom w szpitalach i hospicjum, współpracują z różnymi placówkami opiekuńczymi i z Caritas Archidiecezji Białostockiej. W ten sposób przygotowują się do posługi w parafii, która powinna być wspólnotą ludzi, którzy w życiu realizują przykazanie miłości bliźniego. Alumni są także przygotowywani w seminarium do głoszenia słowa Bożego poprzez nieustanne uświadamianie sobie, iż mają być sługami Jezusa Chrystusa: głosząc nie mądrość tego świata lecz mądrość Bożą.
Seminarium to także czas uczenia odpowiedzialności za słowa i czyny. Alumni w Seminarium są odpowiedzialni za poszczególne dziedziny życia seminaryjnego. W większości starają się dobrze wywiązywać ze swoich obowiązków, by w ten sposób przygotować się do pełnienia tych zadań, które zostaną im wyznaczone po ukończeniu Seminarium i otrzymaniu święceń kapłańskich. Patronem białostockiego Seminarium jest św. Jerzy. Jego zwycięstwo nad złem, nieustannie przypomina społeczności seminaryjnej, że zło należy zwyciężać dobrem. W kaplicy seminaryjnej króluje także Najświętsza Maryja Panna, Matka Miłosierdzia. Modlący się w tej kaplicy nieustannie proszą Ją o to, aby swoim płaszczem otuliła nasz Naród, naszą Archidiecezję i tych wszystkich, którzy naszemu Seminarium przychodzą z pomocą. Alumni modlą się za wszystkich dobrodziejów Seminarium.
W białostockim Seminarium studiuje łącznie 28 alumnów: w tym roku do przyjęcia święceń kapłańskich przygotowuje się 7 diakonów zaś do przyjęcia święceń diakonatu 3 kandydatów. W imieniu Zarządu, księży profesorów, sióstr zakonnych, pracowników świeckich i kleryków Archidiecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku składam serdeczne „Bóg zapłać” za modlitwę i za złożone w następną niedzielę ofiary. Te ostatnie pozwolą na utrzymanie Seminarium w najbliższych miesiącach oraz na dalsze prowadzenie niezbędnych remontów.
ks. dr hab. Andrzej Proniewski, prof. UwB
Rektor Archidiecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku
