Ogłoszenia
No posts
Liturgiczna Służba Ołtarza (LSO) to posługa liturgiczna, w której młodzież lub dorośli pełnią służbę przy ołtarzu podczas celebracji liturgicznych w kościele. Osoby zaangażowane w Liturgiczną Służbę Ołtarza nazywane są ministrantami lub lektorami, a ich zadaniem jest asystowanie kapłanowi podczas Mszy Świętej, czytanie tekstów liturgicznych, a także inne pomocnicze funkcje podczas różnych nabożeństw i uroczystości kościelnych.
Posługę liturgiczną w naszej parafii pełnią chłopcy od 3 klasy Szkoły Podstawowej, młodzież, studenci oraz dorośli mężczyźni w każdym wieku.
Formacja przebiega poprzez troskę o rozwijanie swojego życia sakramentalnego, uczestnictwo w nabożeństwach i liturgiach oraz poprzez spotkania, które odbywają się 2 razy w miesiącu. Jest czas czas zarówno wspólnej zabawy, formacji liturgicznej, wspólnych wyjść integracyjnych.
Chętnych do służby zapraszamy do kontaktu z ks. Stanisławem Bolestą albo do zajścia do zakrystii przed lub po każdej Mszy Świętej.
Zadaniem ministranta jest poznawać liturgię i nią żyć, służyć przy ołtarzu
podczas Mszy św. i nabożeństw:
– w niedzielę,
– raz w tygodniu,
– uczestniczyć w zbiórkach ministranckich raz w tygodniu.
– Ministrant modli się i pracuje nad swoim charakterem oraz często przyjmuje komunię św.
– Kocha Boga i dla Jego chwały spełnia wzorowo swoje obowiązki.
– Jest przykładem dla innych i podobnie jak kapłan, stara się być niejako drugim Chrystusem.
– Podobnie jak on nosi białą albę, znak czystości i niewinności.
To tylko niektóre punkty wybrane spośród wielu, jakie cechują dobrego ministranta.
Patronem ministrantów jest m.in. Św. Dominik Savio.
Modlitwa przed Mszą Św.
„Oto za chwilę przystąpię do Ołtarza Bożego,
do Boga, który rozwesela młodość moją.
Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić.
Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia,by myśli moje były przy Tobie,
by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko Tobie. Amen.”
Modlitwa po Mszy Św.
„Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby,
spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach
przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.”
Słownik ministranta
Akolita – osoba przygotowująca ołtarz i dary ofiarne oraz pomagająca w rozdawaniu Komunii św. i udzielaniu Komunii Chorych. Potocznie
nazywa się tak ministranta niosącego świece.
Akolitki – lichtarze z płonącymi świecami, niesione obok krzyża na procesjach oraz używane podczas czytania Ewangelii.
Alba – długa, biała szata liturgiczna przeznaczona dla kapłana i służby liturgicznej.
Ambona – miejsce, gdzie jest czytane Pismo św. i są głoszone kazania lub homilie.
Ampułki – to naczynia liturgiczne, w których jest umieszczone wino i woda.
Antyfona – refren, który rozpoczyna i kończy psalm w liturgii godzin.
Apostolat – urząd głoszenia Ewangelii.
Absyda – półkolista wnęka w ścianie Kościoła.
Aspersja – pokropienie wiernych wodą święconą.
Asysta – diakon lub dwaj diakoni towarzyszący biskupowi lub kapłanowi w uroczystej celebracji.
Baldachim – ozdobna osłona z materiału niesiona nad Najświętszym Sakramentem.
Biret – nakrycie głowy duchownych katolickich.
Biskup – zwierzchnik Kościoła lokalnego (diecezji).
Brewiarz – księga do odprawiania modlitwy uświęcenia dnia (liturgii godzin) przez duchownych i świeckich.
Bursa – sztywna torebka do zawieszania na szyi, na naczynie z Komunią Chorych.
Celebrans – osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu.
Ceremoniarz – osoba przygotowująca i koordynująca różne posługi oraz dbająca o harmonijny przebieg uroczystości.
Chrzcielnica – naczynie z metalu, kamienia lub drewna, w którym przechowuje się wodę do Chrztu św.
Ciemnica – miejsce w Kościele gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek.
Cingulum – pasek do przepasywania alby, element stroju liturgicznego.
Cyborium – puszka do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.
Dalmatyka – szata liturgiczna noszona w czasie liturgii przez diakonów.
Ewangeliarz – księga liturgiczna zawierająca fragmenty Ewangelii odczytywane podczas liturgii.
Humerał – biała chusta, okrywająca szyję i ramiona kapłana.
Kantor – śpiewak, który solowo wykonuje jakiś śpiew w całości lub przynajmniej pewną jego część.
Kapa – używana przez kapłana w czasie szczególnie uroczystej liturgii i podczas udzielania sakramentów świętych poza Mszą Św.
Kielich – naczynie liturgiczne, w którym podczas Mszy św. składa się wino do konsekracji.
Komża – jest skróconą albą o szerokich rękawach.
Konfesjonał – miejsce sprawowania sakramentu pokuty.
Korporał – płótno w kształcie prostokąta, rozkładane na ołtarzu, na którym stawia się kielich oraz patenę z Hostią podczas liturgii eucharystycznej.
Krzyż procesyjny – krzyż przeznaczony do noszenia w czasie procesji.
Kustodia – mała puszka przeznaczona do przechowywania Najświętszej Hostii, która jest przeznaczona do monstrancji.
Lavabo – nazwa czynności kapłana, jak i przedmiotów służących do wykonania tej czynności. Polega ona na obmyciu rąk przez kapłana po przygotowaniu darów podczas Eucharystii.
Lekcjonarz – używany podczas Mszy Świętej, zawiera czytania biblijne, psalmy responsoryjne, aklamacje przed czytaniem Ewangelii i Ewangelie.
Lektor – ustanowiony do wykonywania czytań z Pisma Świętego, z wyjątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może również wykonać psalm między czytaniami.
Melchizedek – specjalny, wyjmowany uchwyt, za pomocą którego Hostię można odpowiednio umocować w kustodii lub w monstrancji.
Ministrant – członek ludu Bożego, który wykonuje posługę przy czynnościach liturgicznych.
Mitra – uroczyste nakrycie głowy biskupa.
Monstrancja – przedmiot liturgiczny, w którym umieszcza się Hostię w celu adoracji lub procesji.
Mszał – stanowi główną księgę zawierającą teksty stałe i zmienne Mszy Świętej oraz przepisy dotyczące jej sprawowania.
Ołtarz – stół, przy którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie.
Oracja – uroczysta modlitwa odmawiana przez kapłana w imieniu wiernych.
Ornat – wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.
Palka – kwadratowy kawałek usztywnionego płótna, służy do nakrywania kielicha mszalnego.
Paschał – świeca symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa.
Pastorał – ozdobna laska używana przez biskupa jako symbol posługi pasterskiej otrzymanej od Chrystusa.
Patena – naczynie liturgiczne, na którym składa się w czasie Mszy św. chleb do konsekracji.
Pektorał – ozdobny krzyż ze szlachetnego metalu, zawierający relikwie.
Prezbiterium – część Kościoła gdzie znajduje się ołtarz główny.
Prostracja – padanie na twarz, względnie leżenie krzyżem jako wyraz uniżenia siebie wobec Boga i najgłębszej modlitwy. Obecnie gest ten
ma miejsce na początku wielkopiątkowego nabożeństwa liturgicznego.
Psalm responsoryjny – następuje po pierwszym czytaniu, jest integralną częścią liturgii słowa.
Puryfikaterz – ręcznik do oczyszczenia i osuszenia kielicha oraz pateny.
Relikwiarz – ozdobne naczynie, w którym przechowuje się relikwie.
Sedilia – siedzenia dla celebransa i tych, którzy mu usługują.
Stuła – część stroju liturgicznego kapłana, symbol kapłaństwa.
Sutanna – strój duchownych, długa, sięgająca do kostek suknia z niskim, stojącym kołnierzykiem, zapinana z przodu na rząd małych guzików. Kapłani noszą sutanny czarne, biskupi fioletowe, kardynałowie purpurowe.
Tabernakulum – miejsce w Kościele, gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.
Trybularz – naczynie służące do wykonywania okadzenia podczas liturgii.
Welon – okrycie wierzchnie celebransa w czasie uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.
Vasculum – stojące na ogół blisko tabernakulum, wypełnione wodą naczynie, w którym kapłan dokonuje tak zwanej ablucji palców po zakończeniu rozdzielania Komunii Świętej.